Η πλάση ολόκληρη είχε σκοτεινιάσει από την οργή του Δία. Βροντές και κεραυνοί έσκιζαν τους Ουρανούς, καθώς ο βασιλιάς των Θεών ο παντοδύναμος Δίας, υπέφερε από ανυπόφορους πονοκεφάλους. Είχε καταπιεί την θεά Μήτιδα, θεά της σοφίας, καθώς σύμφωνα με έναν χρησμό, η Μήτις θα γεννούσε πρώτα μια κόρη και έπειτα έναν γιο, που θα καταλάμβανε την εξουσία του Δία, ώστε να κυβερνά θεούς και ανθρώπους. Ο Δίας φοβούμενος μην του κάνουν ότι αυτός έκανε στον πατέρα του Κρόνο, κατάπιε τη Μήτιδα, ενώ αυτή κυοφορούσε την Αθηνά. Από τότε ο Δίας κατέκτησε την σοφία όλου του κόσμου, των φανερών αλλά και των «αθέατων πραγμάτων», ακόμα και για τους Θεούς... Αλλά για μία τέτοια γνώση, υπάρχει ένα βαρύ τίμημα. Πάντα υπάρχει ένα τίμημα. Από την πολύ σοφία, αλλά και ευθύνη μίας τέτοιας γνώσης, το κεφάλι του Θεού ήταν μόνιμα έτοιμο να εκραγεί από τους πόνους. Οι πόνοι ήταν παρόμοιοι με τους πόνους του τοκετού, και καθόλου τυχαία...! Με την μόνη διαφορά, πως οι πόνοι αυτοί δεν είχαν τελειωμό.
Σε απόγνωση από την αναπάντεχη μοίρα που του φύλαγε η ανάγκη, ο όχι και τόσο παντοδύναμος Δίας όπως με έκπληξη διαπίστωσε, έστειλε τον αγγελιοφόρο των θεών Ερμή, να καλέσει τον κουτσό και κακομούτσουνο γιο του Ήφαιστο, θεό της φωτιάς της μεταλλουργίας και μέγα τεχνίτη και εφευρέτη, να έρθει από την Λήμνο στον Όλυμπο, ώστε να δώσει λύση στο πρόβλημα του. Ο Ήφαιστος χολωμένος από την συμπεριφορά του πατέρα του, ο οποίος τον είχε πετάξει από τον Όλυμπο, στην Λήμνο, με αποτέλεσμα αυτός να κουτσαθεί, επειδή είχε πάρει το μέρος της μητέρας του Ήρας σε ένα από τους συχνούς τσακωμούς του Θεϊκού ζευγαριού, αρνήθηκε πεισματικά στην αρχή, να ανέβει στον Όλυμπο. Στην Λήμνο εξάλλου περνούσε υπέροχα. Ήταν ο μοναδικός θεός που ζούσε στην γη, και το απολάμβανε, για αυτό τον λόγο, και έκανε πολλά δώρα στους κατοίκους της Λήμνου.
Έξαλλος ο Δίας, απείλησε να αφανίσει την Λήμνο από τον χάρτη, και να ξαναπετάξει το Ήφαιστο στην Αίτνα αυτή την φορά, ένα μέρος όπου δεν μπορούσαν να ζήσουν άνθρωποι, ένα μέρος σκέτη κόλαση..
Ο Ήφαιστος αναγκάστηκε να ανέβει στον Όλυμπο. Βρήκε τον πατέρα του, όχι στον ολόλαμπρο θρόνο του, αλλά στο κρεβάτι του, να χτυπιέται από τους πόνους, βαρυγκωμώντας.
- Πατέρα και βασιλιά των θεών σε χαιρετώ. Έλαβα το μήνυμα σου από τον γοργοπόδαρο Ερμή, και ήρθα αμέσως να σε δώ, είπε ο Ήφαιστος στον Δία (ρίχνοντας «μπινελίκια» από μέσα του).
- Κόψε τις «μαλαγανιές», κουτσάλογο, και κάνε κάτι να σωθώ από τους πονοκεφάλους, κραύγασε ο Δίας..!! Τι τις θέλω τις γυναίκες, ορίστε σε τι μπελάδες μπήκα, για λίγη χαρά, πολλά βάσανα, παραδέχθηκε.
- Ο Ήφαιστος, χαμογέλασε σαρδόνια. Ήρθε η ώρα να τον εκδικηθώ τον σαρδανάπαλο παλιόγερο σκέφθηκε. Παντοδύναμε Δία, δεν μπορώ να κάνω κάτι για τον πονοκέφαλο σου. Καμία κατασκευή μου δεν μπορεί να απαλύνει το μαρτύριο σου..
- Πλάκα μου κάνεις γιόκα; Είμαστε Θεοί, κάνουμε ότι θέλουμε. Χτύπα μου μία με την σφύρα σου στο κεφάλι μου, να βρεί διέξοδο η σοφία που συσσωρεύτηκε μέσα μου, βαρύ το τίμημα, ακόμα και για τον βασιλιά των Θεών, δεν το αντέχω, μα την αλήθεια.
- Όχι πατέρα δεν μπορώ να το κάνω, αναφώνησε ο Ήφαιστος (αν και πολύ το ήθελε).
- Κάντο τώρα, ούρλιαξε ο Δίας. Σκοτείνιασε ο τόπος. Αστραπές και βροντές γέμισαν το σύμπαν. Σκιάχτηκε ο Ήφαιστος, δίνει μία με την σφύρα, στο κεφάλι του πατέρα του, το ανοίγει στα δύο, και από μέσα πετάγεται αμέσως μία πανέμορφη Θεά, αρματωμένη κουνώντας απειλητικά το δόρυ της. Η θεά Αθηνά η θεά της σοφίας. Ο Δίας ανακουφίστηκε αμέσως, ενώ ο Ήφαιστος επέστρεψε και αυτός ανακουφισμένος στην ησυχία της, ανεμόεσσας Λήμνου.
Η Αθηνά, κληρονόμησε την σοφία της Μήτιδας, αλλά και την δύναμη του πατέρα της. Γνώριζε όλες τις τέχνες, θεά της σοφίας, των τεχνών και των γραμμάτων, της έμπνευσης, της ενδοσκόπησης και της αυτογνωσίας, αλλά και θεά του πολέμου. Όχι όμως του παρορμητικού ηρωικού πολέμου, ο οποίος ανήκει στην δικαιοδοσία του πολεμοχαρούς Άρη, αλλά της στρατηγικής και του σχεδιασμού. Η θεά γεννήθηκε πάνοπλη αλληγορώντας πως η νόηση και η σοφία είναι το μεγαλύτερο όπλο των ανθρώπων, μετά το δώρο του Προμηθέα στην ανθρωπότητα. Με το που ξεπετάχτηκε η Αθηνά από το κεφάλι του Δία, ένοιωσε κάτι να γραπώνεται ξαφνικά στον ώμο της. Κοίταξε ξαφνιασμένη, και βλέπει μία κουκουβάγια να την κοιτά με τα μεγάλα της μάτια.
- Εσύ θα γίνεις το σύμβολο της σοφίας, ψιθύρισε η Αθηνά στην γλαύκα. Όπως εσύ μπορείς και γυρίζεις το κεφάλι προς όλες τις κατευθύνσεις ώστε να βλέπεις παντού ακόμα και στο σκοτάδι, έτσι και αυτός που θα χρησιμοποιεί τις αρετές που εγώ εκπροσωπώ, θα μπορεί να βλέπει, να σχεδιάζει και να προβλέπει, όχι μόνο το παρόν, αλλά το παρελθόν, και το μέλλον. Όπως εσύ πετάς μόνο το βράδυ μακριά από τον θόρυβο της ημέρας, όσοι ζητούν να ανασηκωθούν τα πέπλα των δώρων της σοφίας μου, θα πρέπει να καταλάβουν πως αυτό πρέπει να γίνει σε μέρος ήσυχο, με τα βλέφαρα κλειστά, ώστε να μπορέσουν να «ανοίξουν τα μάτια της ψυχής», για να δουν την αθέατη πλευρά των πραγμάτων. Και που υπάρχει πιο ήσυχο μέρος από το εσωτερικό του ανθρώπου; Όσοι καταφέρουν να κοιτάξουν προς τα «μέσα», δεν θα μείνουν ποτέ ξανά «απ΄ έξω». Αν ο άνθρωπος καταφέρει και βρει την ευτυχία, αν βάλει τάξη στον εαυτό του, τότε θα βάλει τάξη και στον κόσμο γύρω του. Για αυτό, και στην πόλη που θα προστατεύω αργότερα, θα βρίσκεσαι παντού, και θα σε τιμούν οι κάτοικοι της, ώστε όλοι να θυμούνται πως ο νους είναι ο μέγας «μεγαποιητής», και πως στο νου δεν υπάρχει σκότος, αλλά μόνο η αμάθεια. Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται μες στο μυαλό του ανθρώπου. Για αυτό τον λόγο θα πρέπει ο άνθρωπος να μάθει να βλέπει τα πράγματα «φωτισμένα» σωστά. Θα πρέπει να γνωρίζει πως πίσω από κάθε συμπαντικό νόμο, κρύβεται η αρμονία ή ανάγκη, ο σκοπός, και πως το χαλινάρι της ψυχής για τον άνθρωπο είναι ο νους. Αν οι άνθρωποι ακούσουν τον λόγο μου και σε τιμήσουν ανάλογα, τότε η φιλοσοφία, οι τέχνες και η προστασία μου, θα είναι συμπαραστάτης τους. Όταν υπάρχουν ικανοί στρατηγοί στο πεδίο της μάχης, θα πετάς από πάνω τους, και αυτοί θα κερδίζουν τις μάχες. Φύγε τώρα καλή μου γλαύκα συναντήσεις το πεπρωμένο σου...!
Και η γλαύκα πέταξε για την πόλη, που αργότερα ονομάστηκε Αθήνα...!
Μυσταγωγία - Μυθαγωγία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου